035

O jejuśku. Dość dużo ostatnio piszę. Chyba uderzyłam się w głowę... Nowe rozdzialiki są także na blogu z Wojną ! Zapraszam do czytania c:

Rozdział 35

- Och, widzę, że noc była całkiem ekscytująca - powiedziała do mnie Stephanie następnego dnia, gdy układałem książki na półkach. - Masz malinkę na szyi.
- Nie moja wina, że Alex uwielbia robić mi takie ślady, nawet jeśli się nie kochamy - odparłem ostro.
- To rozpuść włosy - zaproponowała Bella. - Masz związane w wysokiego kuca włosy, które idealnie by zasłoniły malinkę. Czemu tego nie zrobisz?
- Ponieważ wpadają mi do oczu.
Stephanie i Bella zachichotały jak małe dziewczynki. Skończyłem swoją robotę i poszedłem do kasy.
Przez kolejne dwadzieścia minut użerałem się z dwoma młodymi dziewczynami, które bezwstydnie próbowały zaprosić mnie na jakąś imprezę. Kiedy odmówiłem, obydwie zaczęły się skarżyć na jakość książek i ogólnie nażekać jak dwa naburmuszone bachory. I pomyśleć, że ja także byłem w takim wieku.
Aż ciary przechodzą po plecach.
Na przerwie pogadałem z Alexem. Opowiedział mi o tym jak jego szef zbeształ go za wygląd w pracy. No cóż, nie zdziwiłem się. Idąc dzisiaj rano do pracy, Alex ubrał wyświechtane dżinsy, szare trampki, a na górną część ciała założył białą koszulę z czerwonym krawatem i czarną marynarkę. Ten idiota za grosz nie miał poczucia stylu. Nie żebym ja miał, ale jednak jego głupota w temacie mody aż raziła po oczach.
Skończyliśmy rozmawiać dopiero gdy ustaliliśmy, że przyjedzie do mnie do pracy jakoś tak po dziewiętnastej i zjemy razem kolacje przyrządzoną przeze mnie. Zażyczył sobie lasagne.
Wróciłem do sklepu, lecz tym razem miałem dyżur w informacji. Nie było za dużo ruchu, więc po prostu grałem na komputerze w pasjansa. Typowa gra znudzonego pracownika.
Musiałem przerwać, bo podszedł do mnie klient.
- Przepraszam, gdzie znajdę dział z książkami Stephena Kinga?
Podniosłem wzrok i zamarłem. Przede mną stał dorosły Uber Slowe.
Chłopak, nie pomyłka, mężczyzna, zmienił się przed te pięć lat. Teraz miał krótkie włosy zaczesane do tyłu. W lewym uchu tkwił jeden kolczyk - nazywany chyba tunelem. Rysy jego twarzy zmężniały, szczęka stała się jeszcze bardziej wyrazista. Był tego samego wzrostu co pięć lat temu, ale ciało miał bardziej wysportowane. Ubrany był w dżinsy i czarną bluzę z podwiniętymi rękawami, więc mogłem dostrzec tatuaż w postaci płomieni i różnych dziwnych zawijasów na jego lewym przedramieniu.
- Hej, słyszysz mnie? - Z zamyślenia i głębokiego szoku wyrwało mnie jego natarczywe machanie ręką przed moimi oczami. - Szukam książek Stephena Kinga - powiedział i na chwilę się zamyślił, cały czas obserwując mnie tymi swoimi czekoladowymi oczami.
Uber Slowe mnie nie pamiętał. Ha! Jeśli mu o sobie nie przypomnę, on po prostu sobie wyjdzie i będziemy żyć tak jakby to się nigdy nie zdarzyło.
- Już, proszę za mną - powiedziałem i wyszedłem zza lady informacji, kierując się do odpowiedniego działu.
- Hej, czy my się przypadkiem nie znamy? - spytał nagle. Moje serce biło jak oszalałe. - Kojarzysz mi się z moim starym przyjacielem... Masz może na imię Matthiew?
- Nie - odparłem ostro. - Tutaj są wszystkie książki Stephena Kinga. W razie jakichkolwiek pytań, proszę podejść do informacji. Miłego dnia.
Zrobiłem krok w bok. Uber wciąż mi się przyglądał. Już gdy miałem odejść, podbiegł do mnie Brian.
- Panie Hiteku, kierowniczka prosiła, by zajął się pan rozliczeniem za tamten tydzień, gdy skończy pan dyżur na informacji.
Kurwa.
***
- Hi... Hiteku? Matt Hiteku?! - wydusił Uber, gdy Brian odbiegł. - Hej, czekaj no, Matt! - powiedział, łapiąc mnie za ramię, bo widział, że zamierzam uciec gdzie pieprz rośnie. - Jezu! To naprawdę ty!
- I co z tego? - warknąłem. - Jestem w pracy, sorry, ale nie mogę rozmawiać.
- Jaja sobie robisz? Matt, porozmawiaj ze mną, proszę!
Popatrzyłem na niego. Miał zdesperowany wyraz twarzy.
- Nie chcę z tobą rozmawiać. Zerwaliśmy pięć lat temu. Nie ma o czym rozmawiać, Uber.
- Oczywiście, że jest! - oburzył się, a jego uścisk na moim ramieniu stał się jeszcze silniejszy. - Ja... chciałbym znów się z tobą przyjaźnić. Znów z tobą być. Ty tego nie chcesz?
Patrzyłem na niego jak na kretyna. Między mną a nim już nic nie było. Nie chciałem mieć z nim nic wspólnego. Chciałem o nim zapomnieć!
A on mi proponował ponowne zejście się.
- Uber, jeśli nie puścisz mojej ręki, kopnę cię w jaja tak mocno, że chirurdzy przez tydzień będą ci je wyciągać z dupy.
Zaskoczony mężczyzna puścił mnie i zrobił krok w bok. Chciał coś powiedzieć, lecz ja się szybko oddaliłem.
- Matt! MATT!
Zamknąłem się w pokoju dla personelu i usiadłem zdenerwowany na kanapie. KUSO! Głupi Uber.
Zresztą, co on robił w Nowym Jorku? Mieszkał tu? Boże, dlaczego mnie tak każesz? Co ja ci takie zrobiłem Panie?
***
Wieczorem przy kolacji z Alexem opowiedziałem mu o zaistniałej sytuacji z Uberem. Przyjął to na spokojnie. On mi ufał i nie mógł mnie podejrzewać o zdradę. Po prostu nie mógł!
Mimo to, wiedziałem, że pod maską spokojnego gościa aż w nim się gotuje. Z niewiadomych mi powodów nie lubił Ubera. Nie chciał, bym miał z nim coś wspólnego teraz, gdy jestem z nim. Chciał, bym myślał tylko i wyłącznie o nim. Był o mnie zazdrosny, nawet jeśli tego nie pokazywał.
Zadzwonił dzwonek. Popatrzyłem na Alexa. Nie spodziewałem się żadnych gości. Cholera. Podejrzewałem, że to był Uber. No i oczywiście miałem rację.
- Mogę otworzyć za ciebie - zaproponował Alex.
- Nie - odparłem ostro. - Obydwoje jesteście zaborczy. Jeszcze mi się tu na siebie rzucicie!
- Kto zaborczy?! Że niby ja? - oburzył się.
- Idź do kuchni pozmywaj naczynia. W razie czego cię zawołam. Okej?
- No okej - westchnął i poczłapał na boso do kuchni. Po chwili usłyszałem cichy szum wody.
Wziąłem głęboki oddech. Potem otworzyłem drzwi. Uber uśmiechał się od ucha do ucha.
- Wyglądasz jak kompletny debil, Uber - powitałem go z miłym uśmiechem.
Mężczyzna parsknął śmiechem.
- Aż tak bardzo nie chcesz mnie widzieć? - spytał po chwili, gdy lekko posmutniał.
- Tak. Jesteś przeszłością. A ja zniszczyłem most, który łączy mnie z przeszłością, czyli również i z tobą - wytłumaczyłem spokojnie.
- A rodzina?
- Z nikim nie utrzymuje kontaktów. No, może z prawie nikim.
Uniósł brwi, ale nie kontynuowałem swojej wypowiedzi. Za to spytałem:
- Skąd masz mój adres.
- Och, twoja szefowa mi go dała, gdy podałem się za twojego starszego, zmartwionego brata.
- Hm. Sprytnie - przyznałem.
- Hej, Matt, pozwól mi wejść, co? - poprosił. - Pogadamy na spokojnie.
- Nie.
- No weź - zaskomlał.
- NIE ROZUMIESZ SŁOWA NIE?! - spytałem twardo.
Jego wzrok powędrował nagle ponad moim ramieniem. Wpatrywał się w Alexa, który nagle znikąd pojawił się dwa metry ode mnie, a kamiennym wyrazem twarzy, z rękoma splecionymi na piersi.
- Matt nie jest sam, więc cie nie wpuści. Daj sobie koleś spokój i spieprzaj w podskokach - powiedział spokojnie. Aż mi po plecach przeszły ciarki. Gdy Alex mówił tak spokojnie i na dodatek miał taką minę, oznaczało to to, że jest na maksa wkurzony. Wtedy najlepiej się go słuchać i nie wchodzić mu w paradę.
- A ty to niby kto? - warknął Uber.
- Jestem aktualnym chłopakiem Matta - odparł i położył mi rękę na ramieniu. Jak władczo, przeszło mi przez myśl.
- Jesteś z nim? - spytał mnie Uber. Kiwnąłem głową. - Dlatego nie chcesz ze mną być? - Kolejne kiwnięcie. - Jeśli go zlikwiduję, to będziesz ze mną?
- Że co proszę?