014

Przepraszam, jeśli uznacie, że ten rozdział jest słaby i ogólnie głupi. Po prostu dzisiejszy dzień był dla mnie okropny, totalnie bezsensowny. Jeszcze raz przepraszam. 

Rozdział 14

Czułem się brudny. Na ciele i umyśle. Chociaż jego już nie było, ja wciąż czułem te obrzydliwe dłonie na swoim ciele. Miałem ochotę wymiotować, gdy tylko przypominałem sobie jego dotyk.
Byłem zbrukany.
W nocy straciłem przytomność. Dzięki Bogu, bo nie wiem, czy bym wytrzymał, skoro po przebudzeniu całe moje ciało boleśnie pulsowało w rytm tętna i bicia serca. Gdy leżąc nagi w skotłowanej pościeli przypomniałem sobie wszystkie szczegóły wczorajszego wieczora, nie potrafiłem powstrzymać szlochu. Płakałem, leżąc na boku i przyciskając złamaną rękę do torsu.
Nie wiem ile czasu mi minęło na zastanawianiu się, dlaczego po prostu wczoraj mnie nie zabił. Tłukłem się z myślą, że powinienem umrzeć. Że nie powinno mnie tu już być. Przecież i tak nikogo nie obchodzę. Cały świat miał mnie głęboko w dupie.
Ciągle czułem na sobie jego dotyk, zapach i okropny pot zmieszany z inną substancją. Brzydziłem się własnego ciała.
Dlaczego?
Dlaczego nigdy nie zauważyłem, jaki jest naprawdę? Czemu ślepo mu we wszystko wierzyłem. Tak jak mówił, jestem po prostu naiwny.
Żałosny.
Szczerze powiedziawszy to się bałem, że on wróci i będzie chciał znów zrobić mi krzywdę, chociaż byłem pewien, że tego bym nie wytrzymał. Nigdy w życiu. Nie chciałem przeżywać tego samego co wczoraj.
*
Pukanie do drzwi mojego pokoju wyrwało mnie z niespokojnego snu, który był przepełniony samymi koszmarami. Wzdrygnąłem się przestraszony, że to może David wrócił, ale uświadomiłem sobie, że przecież nie pukałby, prawda?
- Matt, to ja - usłyszałem słodki głosik Szalonej Lili. - Nauczycielka kazała mi do ciebie przyjść i zobaczyć co ci jest. Jesteś tam? Matt?
Zapukała znowu.
- Lili, wejdź - wychrypiałem, krzywiąc się z bólu.
Drzwi się uchyliły i zobaczyłem czuprynę dziewczyny. Na mój widok wydała cichy krzyk i wbiegła do środka.
- Jezu! Matt!
Złapała mnie za rękę, niestety tą złamaną, czyli lewą, co przyjąłem z wrzaskiem bólu. Przerażona też krzyknęła, upadając tyłkiem o ziemię. Spódniczka od mundurka zadarła się i widziałem jej różowe majtki.
Przycisnęła drżącą dłoń do ust.
- Boże... Kto ci to... Matko Boska.... Pójdę po nauczy...
- Nie! - zawołałem spanikowany, starając się usiąść. - Błagam, Lili, nie. Proszę...
Mówiąc, niemal szlochałem. Czułem się upokorzony, że dziewczyna widzi mnie w takim stanie, a nie przeżyłbym, gdyby zobaczył mnie ktoś jeszcze.
- Błagam, po prostu mi pomóż wstać i pójść do łazienki. Proszę - jęknąłem do oszołomionej nastolatki.
Z trudem się podniosła i do mnie podeszła. Dziwne. Myślałem, że jest typem, który lubi krew i ogólnie straszne rzeczy. Kurcze, przy naszym pierwszym spotkaniu chciała się ze mną pobawić w doktora z tasakiem! To nie było normalne.
Wsparty na jej ramieniu poszedłem do łazienki. Każdy krok sprawiał, że chciałem jęczeć z bólu, ale zaciskałem zęby. Lili drżała ze strachu, bo wciąż była w szoku. Pomogła mi wejść do kabiny, niechcący dotykając mojej lewej ręki. Syknąłem cicho, a ona jak oparzona cofnęła dłonie.
- Poczekaj w pokoju, proszę - wydusiłem z zamkniętymi oczami. - Nadal potrzebuję pomocy.
Pokiwała jedynie głową i wyszła. Odkręciłem zdrową ręką gorącą wodę. Myjąc się, krzywiłem się z bólu, aż w pewnym momencie znowu wybuchłem płaczem, widząc siniaki na biodrach, po wewnętrznej stronie ud i na talii. Nie potrafiłem inaczej zareagować. Po prostu byłem za słaby. Za słaby na życie.
- Lili, musisz mi pomóc - powiedziałem na tyle głośno, by mnie usłyszała.
Miałem ochotę strzelić sobie w łeb. Po raz kolejny powtarzałem sobie, jaki to jestem żałosny, prosząc o pomoc Lili. Upokarzające było to, że widziała mnie w takim stanie, po tym jak chłopak, którego kochałem przez długi czas, mnie zgwałcił. Nie mówiła tego na głos, ale doskonale wiedziałem, że domyśla się kto mi to wszystko zrobił.
- Musimy iść z tą ręką do pielęgniarki - powiedziała nieco już uspokojona Lili, gdy siedziałem ubrany na łóżku, z którego wcześniej musiała zgarnąć zakrwawioną i pobrudzoną pościel.
- Nie. Nie chcę, by jakikolwiek uczeń mnie widział - pokręciłem głową.
- Trwają lekcje - zapewniła. - Przejdziemy tak, by nikt nic nie zobaczył, obiecuję. Po prostu pozwól sobie pomóc, Matt. Nic ci nie zrobię.
*
Rękę miałem złamaną tuż pod łokciem. Tak jak podejrzewałem. Pielęgniarka rzecz jasna mnie wypytywała w drodze do szpitala, ale ja siedziałem cicho, nic nie mówiąc. Lili także nic nie mówiła.
Po tym jak zeszliśmy na dół i pokazaliśmy kobiecie moją rękę, od razu wsadziła mnie do auta by pojechać do szpitala. Lili zrobiła jej awanturę, że pojedzie razem ze mną. Bardzo jej za to w myślach dziękowałem.
Idąc przez korytarze, ciągle oglądałem się za siebie z obawy, że gdzieś tam czai się David, który zaraz na mnie wyskoczy i zrobi jeszcze większą krzywdę. Na szczęście tak nie było. Faktycznie dotarliśmy do gabinetu pielęgniarki niezauważeni.
Siedziałem teraz na kozetce w szpitalu, z lewą ręką w gipsie. Przede mną siedziała młoda lekarka.
- Matt, tak? - spytała, uśmiechając się przyjaźnie. - Powiesz mi, jak to się stało, że masz złamaną rękę?
Nie odpowiedziałem, jedynie dalej wlepiałem wzrok w gips.
- Wiem, że nie zrobiłeś sobie tego sam - rzekła. - Masz na ciele siniaki.
Zacisnąłem zdrową rękę w pięść, co nie uszło uwadze młodej lekarki.
- Powiedz, ktoś zrobił ci krzywdę, prawda? - zapytała delikatnie. - Czy ktoś zmusił cię?
Nie potrafiłem nie kiwnąć głowę. Kobieta otworzyła lekko szerzej oczy, ale zaraz potem odzyskała rezon.
- Czy to któryś z nauczycieli? - pokręciłem głową. - Uczeń?
Tutaj zamarłem, bo przypomniałem sobie, co powiedział mi David. Że mi nie popuści, jeśli kiedykolwiek komuś powiem.
- Nie! To nie tak! Ja spadłem ze schodów! Potknąłem się i spadłem! Nikt mi nic nie zrobił! - zacząłem krzyczeć przerażony, patrząc błagalnie na zaskoczoną lekarkę. - Ja sobie to sam zrobiłem! Nikt mnie do niczego nie zmusił!
- Spokojnie, spokojnie! - złapała mnie za rękę i uspokajająco pogłaskała palcami. - Spokojnie. Jesteśmy tu tylko ja i ty. Nie musisz kłamać. Możesz powiedzieć mi prawdę. Sprawca się o tym nie dowie, obiecuję. Dostanie tylko to, na co zasłużył. Nie musi wiedzieć, że to ty to powiedziałeś.
- Domyśli się - wyszlochałem, a z moich oczu poleciały łzy. - Nie mogę. Nie mogę... Ja się boję...
Wydałem z siebie zduszony szloch, obejmując się zdrowym ramieniem. Drżałem przerażony, a przed oczami stały mi obrazy poprzedniego wieczoru.
- Nie mogę...
- Spokojnie, Matt, spokojnie.
Pogłaskała mnie po głowie, czekając aż się uspokoję. Gdy to nastało, usiadła na swoim miejscu i zaczęła szukać czegoś w szufladzie zagraconego biurka.
- Proszę - podała mi wizytówkę. - To numer do mojej przyjaciółki. Jest psychologiem. Zadzwoń do niej i porozmawiaj. Pomoże ci to, naprawdę.
Schowałem karteczkę do spodni, krzywiąc się, co kobieta zauważyła. Po chwili szukania podała mi tubkę jakiegoś leku.
- Smaruj tym trzy razy dziennie siniaki. Pozwoli znieść ból i ślady szybciej znikną.
Pokiwałem głową. Wstałem powoli, a ona poklepała mnie po ramieniu.
- Przemyśl to, żeby zawiadomić odpowiednie organy. Ten ktoś musi za to zapłacić, wiesz o tym. Wróć tu za miesiąc.
- Dziękuję - wymamrotałem i wyszedłem.